نوروز نماد رویش مجدد و تاب‌آوری ایران
نوروز، جشن بزرگ سال‌نوی ایرانی، نه تنها یک رویداد فصلی یا گاه‌شماری ساده است، بلکه نمادی والا از رویش مجدد و پایداری فرهنگی است که هزاران سال در خورشیدخانهٔ ایران زمین پابرجا مانده است. این جشن که ریشه در آیین زرتشت و پیش از آن دارد، با رسیدن اعتدال بهاری و شروع سال نو، طبیعت را به زایش دوباره فرا می‌خواند. سفرهٔ هفت‌سین با نمادهایی چون سبزه (نماد حیات)، تخم مرغ (نماد تولد)، و سیب (نماد زیبایی)، خود گزاره‌ای است برای امید به زندگی و مقاومت در برابر سختی‌ها. نوروز به ایرانیان یادآوری می‌کند که هر پایان، آغازی نوین است و هر زمستانی گذرا، بهاری جاودان را به دنبال دارد.
ایران، وطن نوروز و پایداری فرهنگی
ایران به عنوان مهد نوروز، سده‌ها شاهد تلاش‌های بی‌وقفه برای حفظ این جشن در برابر چالش‌های تاریخی بوده است.
نوروز همواره به عنوان نمادی از فرهنگ و هویت ایرانی از سوی مردم حمایت شده است. این جشن در دوران‌های تیرهٔ تاریخ، پناهگاهی فرهنگی برای ایرانیان بوده و به عنوان ارثی ناملموس، نسل به نسل منتقل شده است. حتی در دوران معاصر، با وجود تلاش برخی برای نادیده گرفتن آیین‌های پیش از اسلام، نوروز با تکیه بر ریشه‌های ایرانی، جایگاه خود را حفظ کرده است. این تاب‌آوری نشان می‌دهد که نوروز نه تنها یک جشن، بلکه بخشی از روح ایرانی است که هرگز نمی‌توان آن را از مردم جدا کرد.
نوروزی نمایی از تاب آوری و پایدار است
آیین‌های چهارشانبه سوری، خانه‌تکانی، دید و بازدید، و سفرهٔ هفت‌سین، همگی ابعادی از مقاومت فرهنگی در برابر فراموشی هستند. پریدن از روی آتش در شب چهارشنبه سوری، نمادی از پاکسازی روح از بیماری‌ها و شرور سال گذشته است. خانه‌تکانی نیز به معنای رهانیدن خانه از گرد و غبار سالهای پیش و آماده‌شدن برای استقبال از نویدهای نوین است. این آیین‌ها نه تنها به عنوان سنت، بلکه به مثابهٔ اعمالی مقاومانه، نسل‌ها را به هم پیوند می‌زنند و به آنها یادآوری می‌کنند که فرهنگ ایرانی، هرچند هزاران ساله، همچنان زنده و پویا است. حتی در دوران مهاجرت و پراکندگی، ایرانیان با برپایی جشن نوروز در سرزمین‌های دور، خاک ایران را در خود زنده نگه داشته‌اند.
نوروز، پلی میان گذشته و آینده
امروزه نوروز نه تنها در ایران، بلکه در سراسر جهان به عنوان جشنی فرافرهنگی شناخته می‌شود. یونسکو در سال ۲۰۰۹ این جشن را به فهرست میراث ناملموس بشری ثبت کرد و این امر نشان از جهانی‌شدن نمادهای ایرانی دارد. نوروز امید به آینده را با احترام به گذشته می‌آمیزد و به مردم می‌آموزد که در برابر تغییرات، هویت خود را حفظ کنند. هر ساله، با رویش دوبارهٔ سبزه بر سفرهٔ هفت‌سین، ایرانیان به جهان ثابت می‌کنند که فرهنگشان همچون درختی استوار، ریشه‌هایش را در عمق تاریخ فرو کرده و شاخه‌هایش به سوی آسمان‌های آزاد دراز می‌کشد.
نوروز داستان تاب آوری و پایداری ایرانیان است؛ داستانی که هر بهار با خوشبختی و امید، صفحهٔ نویی از آن نوشته می‌شود.
مترجم کتاب تاب آوری زنان رویش دوباره در ادامه آورده است نوروز، جشن رویش دوباره و آغاز بهار و سال نوی ایرانی، نماد بی‌همتای تاب‌آوری و مقاومت در برابر گذر زمان و تغییرات است.
این جشن با قدمتی هزاران ساله، از دوران پادشاهی هخامنشی تاکنون، همواره در برابر حوادث تاریخی، تغییر حکومت‌ها و حتی تلاش برخی برای نابودی آن، پابرجا مانده است.
مراسمی چون چیدن سفرهٔ هفت‌سین با نمادهایی چون سبزه (نوروزی)، سیب، و سمنو، یادآور امید به زندگی و رشد در پی سختی‌های زمستان است. این جشن به عنوان یک سنت فرهنگی،نسل به نسل انتقال یافته‌اند.
ژرفا و زیبایی نوروز در تطابق آن با طبیعت و چرخهٔ زندگی نهفته است.
آغاز بهار، پس از سردی و تاریکی زمستان، نمادی از تاب آوری، پیروزی روشنایی بر تاریکی و امید بر ناامیدی است.
مردم با پاکسازی خانه (خانه‌تکانی)، دور هم جمع شدن و پختن غذاهای سنتی، نشان می‌دهند که چگونه با همراهی و همبستگی، می‌توانند از پس چالش‌ها سربلند بیرون آیند. حتی در دوران‌های سخت تاریخی، نوروز به عنوان فرصتی برای بازگشت به ریشه‌ها و تجدید قوا، جامعه را پیوند زده است.
نوروز نه تنها در ایران، بلکه در بسیاری از کشورهای آسیای میانه و قفقاز نیز جشن گرفته می‌شود و به عنوان میراث فرهنگی ناملموس ثبت یونسکو، به جهانیان معرفی شده است.
نوروز به عیان و نهان نماد تاب‌آوری است ایران وطن نوروز است و نوروز نماد تاب آوری است .
کشورعزیزمان ایران فخر حوزه تمدنی این عید جهانگیراست ایران شناسنامه نوروز وهنگامه رویش و چالش است.