تاب آوری یک رویکرد توسعه گرا است که در مواجهه با چالش‌ها و بحران‌ها، نه تنها به بازگشت به وضعیت قبلی می‌اندیشد بلکه به دنبال رشد، پیشرفت و تعالی است. این رویکرد بر اساس انعطاف‌پذیری فکری، رفتاری و عاطفی بنا شده و به افراد، سازمان‌ها و جوامع کمک می‌کند تا با تغییرات و مشکلات به گونه‌ای سازنده برخورد کنند که علاوه بر حفظ سلامت روانی و اجتماعی، فرصت‌های جدیدی برای توسعه و نوآوری فراهم شود.
تاب آوری توسعه گرا، برخلاف رویکردهای صرفاً مقاومتی یا تقلیل‌گرا، به معنای مدیریت موفقیت‌ها، خلاقیت و عبور از چالش‌ها با نگاهی مثبت و آینده‌نگر است که به سازمان‌ها و افراد امکان می‌دهد از بحران‌ها به عنوان فرصت‌هایی برای بهبود و رشد بهره ببرند.
این رویکرد، در واقع، فرآیندی است که از طریق آن افراد و نهادها می‌آموزند چگونه با مهربانی، امید و پشتکار، نه تنها مشکلات را پشت سر بگذارند بلکه در مسیر توسعه و تعالی گام بردارند.
در این رویکرد توسعه گرا، تاب آوری به عنوان یک فرهنگ حمایت‌گر و مثبت تعریف می‌شود که در آن افراد و سازمان‌ها توانایی پیش‌بینی، مدیریت و پاسخگویی به بحران‌ها را دارند و از اختلالات به عنوان فرصت‌هایی برای نوآوری و بهبود بهره می‌گیرند.
خدیجه عزیزی مربی و مدرس تاب آوری در خاتمه آورده است تاب آوری توسعه گرا نیازمند مهارت‌هایی چون خودتنظیمی، همکاری اجتماعی، نگرش مثبت و خلاقیت است که به کمک آن‌ها می‌توان چالش‌ها را به فرصت‌های رشد تبدیل کرد. همچنین، این رویکرد بر اهمیت داشتن شبکه‌های حمایتی و مشارکت فعال در جامعه تأکید دارد تا افراد و سازمان‌ها بتوانند در مواجهه با فشارهای روانی و اجتماعی، مقاومت کنند و از تجربیات دشوار به عنوان فرصت‌های یادگیری استفاده نمایند.
تاب آوری توسعه گرا، فراتر از صرفاً تحمل سختی‌هاست و به معنای خلق مزیت‌های رقابتی و ارتقاء کیفیت زندگی و عملکرد سازمانی است که با مدیریت خردمندانه بحران‌ها و بهره‌گیری از مهربانی و همدلی، مسیر توسعه پایدار را هموار می‌سازد.
