دماوند نماد تاب‌آوری فرهنگی ایرانیان است.
سیزدهم تیر، روز جشن تیرگان و روز ملی دماوند است.
کوه دماوند، بلندترین قله ایران و نماد تاب‌آوری فرهنگی ایرانیان، بیش از یک پدیده طبیعی است؛ این کوه اسطوره‌ای، تاریخی و فرهنگی، تجسمی از استقامت، شکوه ملت ایران است.
این کوه، روایتگر زخم‌ها و تلخی‌های تاریخ سرزمین ایران است؛ سرزمینی که همچون دماوند، در برابر سختی‌ها و تهاجمات تاب آورده و پابرجا مانده است.
تاب‌آوری فرهنگی ایرانیان در نماد دماوند جلوه‌ای بی‌همتا یافته است؛ کوهی که در اشعار شاعران بزرگ چون فردوسی و ملک‌الشعرای بهار به عنوان سمبل پایداری و استواری ستایش شده است.
دماوند نه تنها میراث طبیعی و زیست‌بومی بی‌نظیر ایران است، بلکه میراث معنوی و فرهنگی این سرزمین نیز محسوب می‌شود.
این کوه، با حضور در جشن‌ها و آیین‌های ملی همچون روز ملی دماوند و جشن‌های محلی، پیوندی عمیق با هویت ایرانیان برقرار کرده است و به عنوان نمادی از مقاومت، اصالت و هویت ملی، همواره الهام‌بخش مردمی است که در سایه آن زندگی می‌کنند.
دماوند، نماد تاب‌آوری فرهنگی هویت‌محور ایرانیان است که در برابر گذر زمان و فراز و نشیب‌های تاریخ، استوار و پابرجا باقی مانده است.
کوه دماوند در فرهنگ تاب‌آوری هویت‌محور ایران جایگاهی ویژه و نمادین دارد که ریشه در اساطیر، ادبیات و باورهای کهن ایرانی دارد.
دماوند، این قلهٔ سترگ و بلندترین چکاد خاورمیانه و نماد جاودانهٔ ایران بر فراز دشت‌ها و کوه‌هایش ایستاده است.
دماوند بسیار فراتر از یک پدیدهٔ طبیعی، در ژرفای هویت و روان جمعی ایرانیان ریشه دوانده و تبلور زندهٔ مقاومت، پایداری و تاب‌آوری فرهنگ کهن این سرزمین است.
ظاهر شکوهمند و غیرقابل انکارش، که از دورترین نقاط،، چون نگهبانی استوار دیده می‌شود، همواره یادآور عظمت و استواری ایران زمین بوده است.
در دل اساطیر ایران، دماوند زندان ضحاک ماردوش، نماد ستم و پلیدی، شد؛ جایی که فریدون، قهرمان ملی، او را به بند کشید.
این روایت، که در شاهنامهٔ فردوسی جاودانه شده، دماوند را به صحنهٔ نبرد ابدی نیکی و بدی و پیروزی نهایی مقاومت و عدالت تبدیل کرده‌است.
در طول تاریخ پر فراز و نشیب ایران، از یورش بیگانگان تا تلاطم‌های سیاسی و اجتماعی، دماوند همچون صخره‌ای تغییرناپذیر، شاهد ایستادگی ملتی بوده که فرهنگ غنی‌اش را با وجود همهٔ طوفان‌ها حفظ کرده‌است.
استقامت فیزیکی این آتشفشان خاموش اما بالقوه فعال، در برابر سخت‌ترین شرایط جوی و زمین‌لرزه‌ها، استعاره‌ای طبیعی از تاب‌آوری شگفت‌انگیز ایرانیان است.
مردمانی که همچون کوهِ، در برابر یورش‌ها و دشواری‌ها خم شده‌اند اما هرگز شکسته نشده‌اند و فرهنگ، زبان و اصالت خود را از گزند زمانه مصون نگاه داشته‌اند.
دماوند در شعر و ادب پارسی، از فردوسی تا معاصران، همواره مظهر عظمت، غرور ملی و پایداری بوده‌است.
امروز نیز، به‌عنوان یک میراث طبیعی-فرهنگی ملی، همچنان الهام‌بخش حس تعلق، هویت مشترک و ارادهٔ ملت ایران برای پایداری و بالندگی است.
دماوند، تنها یک کوه نیست؛ او سنگری استوار در حافظهٔ تاریخی، قلعه‌ای نفوذناپذیر در برابر فراموشی هویت، و تندیسی زنده از توانایی یک فرهنگ کهن برای ایستادگی و شکوفایی دوباره در سخت‌ترین شرایط است.
این کوه بلندترین قله ایران و نماد استقامت، پایداری و هویت ملی ایرانیان است و در طول تاریخ همواره به‌عنوان نمادی از مقاومت در برابر ظلم و ستم و مرکز جهان اساطیری ایران مطرح بوده است.
در اساطیر ایرانی، دماوند به‌عنوان مرکز جهان و جایگاه ایزدان و نخستین انسان‌ها شناخته می‌شود.
میترا، ایزد مهر، و گیومرد، نخستین انسان، با این کوه پیوند خورده‌اند.
همچنین داستان‌های بسیاری از شاهکارهای اسطوره‌ای ایران با دماوند مرتبط است؛
از جمله زندانی شدن ضحاک در آن، تولد فریدون در روستایی نزدیک به دماوند و پرتاب تیر آرش کمانگیر از قله دماوند.
این کوه در اساطیر به‌عنوان محلی مقدس و نماد مبارزه خیر علیه شر شناخته می‌شود.
دماوند در ادبیات فارسی نیز جایگاهی ممتاز دارد و شاعران معاصر و کهن بارها به آن پرداخته‌اند.
این کوه به‌عنوان نمادی از هویت ملی و مقاومت در برابر بیگانگان و ظلم، در اشعار شاعران بزرگی چون ملک‌الشعرای بهار، فریدون مشیری و نادر نادرپور حضور پررنگی دارد.
در ادبیات معاصر، دماوند به‌عنوان نمادی از تاب‌آوری اجتماعی و فرهنگی ایران مطرح شده است؛ شاعران از آن برای بیان دردها، امیدها، و بازگشت به هویت اصیل ایرانی بهره برده‌اند.
از منظر فرهنگی، دماوند نماد تاب‌آوری هویت‌محور ایران است؛ یعنی نمادی که هویت ملی ایرانیان را در برابر فشارهای اجتماعی، سیاسی و فرهنگی حفظ می‌کند.
کوه دماوند به‌عنوان نمادی از مقاومت در برابر ظلم و استبداد، به ویژه در دوره‌های تاریخی مختلف که ایران با تهدیدات داخلی و خارجی روبرو بوده، اهمیت یافته است.
این تاب‌آوری نه تنها به معنای پایداری فیزیکی کوه، بلکه به معنای پایداری فرهنگی و هویتی مردم ایران است که در برابر تغییرات و بحران‌ها ایستادگی کرده‌اند.
در اساطیر، دماوند محل زندانی شدن ضحاک است؛ شخصیتی که نماد شر و ظلم است و تا پایان جهان در این کوه محبوس خواهد ماند.
این داستان نمادی از پیروزی نهایی خیر بر شر است و دماوند به‌عنوان محل این نبرد اساطیری، جایگاه مقدسی یافته است.
همچنین حضور شخصیت‌هایی مانند جمشید، منوچهر، و کیومرث در داستان‌های مرتبط با دماوند، بر اهمیت این کوه در شکل‌گیری هویت اساطیری ایران تأکید می‌کند.
جشن‌های باستانی مانند نوروز، تیرگان و مهرگان نیز با دماوند پیوند خورده‌اند و این کوه به‌عنوان مرکز آیینی و فرهنگی در فرهنگ ایرانیان نقش داشته است.
روایت‌هایی از جمشید که سوار بر گردونه‌ای پرواز می‌کند و به دماوند بازمی‌گردد، بیانگر اهمیت این کوه در جشن‌ها و مناسک ملی است.
این جشن‌ها، که نماد باززایش و تجدید حیات هستند، با دماوند به‌عنوان نماد پایداری و استقامت پیوند خورده‌اند.
در ادبیات معاصر، دماوند به‌عنوان نمادی از هویت و مقاومت در برابر ظلم و بی‌عدالتی به کار رفته است.
شاعران با استفاده از تصویر دماوند، احساسات ملی‌گرایی، امید به آینده و بازگشت به ریشه‌های فرهنگی که میتواند تفسیر خاصی از تاب آوری فرهنگی باشد را بیان کرده‌اند.
دکتر محمدرضا مقدسی بنیانگذار رسانه تاب آوری در خاتمه این مطلب آورده است این کوه در شعرهای معاصر، به‌ویژه پس از تحولات سیاسی و اجتماعی ایران، به نمادی برای بیان دردها و آرزوهای مردم تبدیل شده است.
این کوه در اساطیر، ادبیات و فرهنگ ایران جایگاهی بی‌بدیل دارد و به‌عنوان نمادی از پیروزی خیر بر شر، مرکز جهان اساطیری، و نماد پایداری هویت ایرانی شناخته می‌شود.
این جایگاه باعث شده است که دماوند همواره در قلب فرهنگ و هنر ایران باقی بماند و الهام‌بخش نسل‌های مختلف باشد.